“Gooi je net eens uit aan de andere kant”

De coronatijd maakt het voor ons mogelijk waartoe we zelf niet in staat waren: onthaasten, in familie aan tafel zijn, thuis kussen, boodschappen doen voor de buren, elkaar helpen in nood, aandacht hebben voor de mensen in de zorg… 

Het zijn allemaal dingen die nu bijna als vanzelfsprekend gebeuren. Ik moest daaraan denken toen ik de lezingen van vandaag las waarbij Jezus zegt: “werpt het net uit aan de rechterkant van de boot” (Joh. 21,11). Nu moet u weten dat het net aan de rechterkant van de boot uitwerpen, stuurboord dus, heel onhandig is om te vissen. En toch vraagt Jezus dat aan ervaren vissers. “Werp het net uit aan de andere kant”. Probeer het eens op een andere manier, gooi het roer eens helemaal om. Soms lijkt het alsof God zich niet laat zien. We merken niet dat Hij er is. Het lijkt wel alsof Hij enkel toekijkt in deze tijd. Dan vraagt Hij: gooi het net uit aan de andere kant. Welke kant? Wel, de andere kant dan we nu dus doen.
 
De tijd van vandaag maakt dat we niet anders kunnen dan het roer om te gooien. Net ervoor had Jezus gevraagd om een klein visje. “Nee” was het antwoord “dat hebben we niet”. In ons drukke dagelijkse leven hebben we geen klein visje. Onze netten zitten zo propvol met allerlei dingen dat we eigenlijk geen tijd hebben om door die ene persoon God te laten spreken of in die kleine daad een beetje van Gods liefde door te geven. Op zijn woord echter wierpen ze de netten uit. En ze vingen veel vis, wel 153 stuks. De kerkvaders lazen in dit getal, het aantal toenmalig bekende vissoorten, een verwijzing naar alle bevolkingsgroepen. Het is een zegen dat de apostelen zoveel mochten vissen na een hele nacht van mislukkingen. Het is hoop voor de tijd na de corona, als we nu proberen het roer om te gooien.

Dat dit alles niet van een leien dakje gaat moet ik u niet vertellen. Er zijn de schrijnende taferelen van eenzaamheid. Er ontstaat een enorm isolement in de bejaardenhuizen en huiselijk geweld is gigantisch gestegen. Afgelopen week had ik een ‘gezoomde’ bijeenkomst met onze jongerengroep. Hen valt het moeilijk om structuur aan te brengen in hun dag. Ze zijn de hele dag thuis, dus hebben ze tijd genoeg maar algauw blijkt dat die tijd voorbijvliegt als er niet een duidelijk plan op tafel ligt van hoe ze de dag of de week gaan doorbrengen. Ze zijn met zoveel dingen bezig. Maar wat is eigenlijk essentieel? En ook de eucharistieviering volgen op een scherm is toch helemaal niet hetzelfde als er ‘live’ bij te zijn. Maar één van hen zei: “ik probeer Christen te zijn op een andere manier. Door zoveel mogelijk goede daden te doen en mijn studiewerk tijdig en correct in te leveren wil ik de vreugde van Pasen laten stralen.” Hij probeert alvast het net aan de andere kant uit te werpen.
 
Zuster Isabelle