Het nieuwe normaal

Naar aanleiding van Christus Koning nodigden we de jongeren van de Chiro uit om een kroontje te knutselen. Daarop stond de tekst: 'Ik kroon je omdat...' Een mooie opdracht, dachten we als pastoraal eenheidsteam. Christus Koning samen vieren mag niet, daarom.

Zelf moest ik denken aan een mooi gebeuren, lang geleden. Toen ik stage deed, mocht ik meewerken aan de 'kleutercatechese'. Een aantal kinderen van de laatste kleuterklas kwam iedere donderdagavond in  het  klooster samen om een uurtje een verhaal uit de Bijbel te beluisteren, een liedje te leren, samen te bidden en iets te knutselen rond het verhaal. Het waren mooie momenten. Net zoals de kleuters keek ik uit naar die samenkomsten.

Zo was er die ene donderdag. We werden ontvangen in de hal van het klooster. De ouders kwamen samen met de kinderen. Toen we er allemaal waren, trokken we naar het catecheselokaal. Kleine Stef, een eerder schuchter maar lief kind, kwam binnen met een mooie kroon op. Die had hij gekregen in de klas, want hij was jarig. Fier droeg hij zijn  kroon, blij met de gelukwensen. Je zag hem groeien en glunderen, terwijl je naar zijn verhaal luisterde over wat ze in de klas voor hem gedaan hadden.
Zo lang hadden we hem nog nooit horen spreken. Het maakte zijn ouders gelukkig. Wat later dan normaal trokken we naar het catecheselokaal. Stef voorop. Niet schuchter aan de hand van mama, maar als een echte koning de weg wijzend.   Mooi om zien hoe Stef open bloeide. Na het knutselen kwamen de ouders er weer bij. Dan mochten de kinderen hun werkje laten zien en eindigden we met een gebed. Natuurlijk vond iedereen zijn knutselwerkje het beste. Soms was er wel wat ruzie, omdat niet iedereen hetzelfde materiaal kon gebruiken. Ook die avond. Normaal waren het dan de ouders die hun kindje troostten door te zeggen dat ze toch hun best hadden gedaan. Je weet wel hoe dat gaat.

Maar Stef, stil als altijd, gaf zijn knutselwerkje als troost aan iemand anders. "Ik kan thuis misschien een nieuw maken", zei hij. "Maar dat kan niet", zei de andere. "Jij bent jarig, niet ik". En hij wees naar Stef zijn kroontje. Stef keek verwonderd, voelde aan zijn hoofd en ontdekte zijn kroontje: "Oeps, vergeten", zei hij.
Dat maakte hem tot een echte koning.
Het nieuwe normaal: niet in de belangstelling willen staan om de eer en de glorie, wel om goed te doen en dat de normaalste zaak vinden.

Jullie allen kroon ik graag, omdat jullie niet alleen de woorden in Kerk & Leven lezen, maar ze ook toepassen. Dank jullie wel.

Luc Vanherck,  pastoor-moderator PE St.-Jozef Kinrooi