Nog hoeveel keer slapen?

Kinderen die naar iets uitkijken, stellen vaak de vraag: "Nog hoeveel keer slapen?" Dezer dagen zal deze vraag wel veel bij kinderen klinken, vooral naar de Sint toe en naar de pakjes onder de boom, naar verjaardagen toe. Het heeft vaak te maken met... pakjes krijgen. Als ze  op vakantie gaan, dan is dat niet de vraag. Dan klinkt de vraag: "Papa, hoe ver is het nog?"

Ook wij, volwassen mensen, zitten met nog een zelfde soort van vragen. Hoe lang duurt de pandemie nog? Hoe lang moeten we nog 'regeltjes' respecteren? Hoeveel keer slapen, bij wijze van spreken. Ja, we hebben heel wat vragen gesteld in het afgelopen jaar. Hoe lang duurt het nog voor we een regering hebben? Hoelang zal ze het uithouden? Hoelang zal Trump nog... En noem maar op.

Het is vaak uitkijken naar plezier, dat vaak ook van korte duur is, want we leggen ons zoveel normen en wetten op, zodat we vergeten te genieten van de dingen. De postbodes waren helden in de vorige coronapiek, nu zijn ze de pispaaltjes. We moeten alles nu en onmiddellijk hebben. De kerstbomen stonden voor Allerheiligen al te pronken in de etalages. Logisch dat we ze beu zijn met Nieuwjaar.

Moeten we niet wat meer op het ritme van de natuur, van het kerkelijk jaar gaan leven? Naar een geschenk kan je verlangen, en dat is mooi! Maar je kan en mag het niet forceren, want dan doe je anderen kwaad aan.
Ik bestel nu iets en morgen moet ik het hebben. De reclame zegt het toch. Zo niet moet ik de postbode of pakjesbesteller maar uitschelden. Iets wat echt leven geeft, vraagt tijd en komt altijd als een verrassing. Het  is niet zoals wij het altijd willen en  plannen. Bijvoorbeeld, in de wachtzaal van de kraamafdeling, zit het vol met aanstaande vaders. Af en toe komt een verpleegster een naam roepen en staat een papa op om zijn kind te ontmoeten. Bij het roepen van een naam staan er twee papa's op: een vol vreugde als papa, de andere woedend: "Dat klopt hier niet!" roept hij. "Ik was hier al voor de drie laatste die ge afgeroepen hebt. Het is mijn beurt!"

Zo werkt de Kerk, zo werkt God niet. Kerstmis vieren we in de nacht van 24 december naar 25 december. Tot dan duurt de advent. Hoeveel nachten nog? Hoeveel kansen heb ik nog om licht te zijn voor anderen? Om mijn hart klaar te maken voor Zijn komst? Om Christus komen in 'mijn' wereld te laten groeien, zoals een vrucht mag groeien in de schoot van de moeder? Je kwaad maken, als het niet is zoals jij het wilt, is niet mooi.

Laten we de kans nemen om vriendelijk en goed te zijn. Dat is Christus verwelkomen in  het gelaat van de postbode.

Luc Vanherck, pastoor-moderator PE St.-Jozef Kinrooi