Startdag Vormselcatechese

Twee vrienden liepen door de woestijn. Op een bepaald moment kregen ze ruzie en de ene vriend sloeg de ander in het gezicht. Degene die geslagen werd was gekwetst, maar zonder iets te zeggen schreef hij in het zand: 'VANDAAG SLOEG MIJN BESTE VRIEND MIJ IN HET GEZICHT.’ Zij liepen verder totdat zij een oase vonden, waar zij besloten een bad te nemen. Degene die was geslagen, raakte vast in modder en dreigde te verdrinken, maar de vriend redde hem.

Nadat hij was bijgekomen, schreef hij op een steen: 'VANDAAG REDDE MIJN BESTE VRIEND MIJN LEVEN.’ De vriend die had geslagen en zijn beste vriend had gered vroeg hem: 'Nadat ik je had geslagen, schreef je in het zand en nu schrijf je op een steen, waarom? 'De andere vriend antwoordde: 'Als iemand ons pijn doet moeten we het in zand opschrijven waar de wind van vergeving het kan uitwissen. Maar als iemand iets goeds doet voor ons, moeten we het in steen graveren, waar geen wind het ooit kan uitwissen.' LEER OM JE PIJN IN HET ZAND TE SCHRIJVEN EN OM JE GOEDE ERVARINGEN IN STEEN TE GRAVEREN.

Dit is het verhaal waar wij samen met onze jongeren op zaterdag 16 september dieper op zijn ingegaan. We zijn op tocht gegaan van Maaseik, via Aldeneik en Heppeneert naar Elen. We hebben onderweg nagedacht over momenten waarvan de jongeren spijt hebben en over momenten waarop zij er waren voor de ander. We hebben halt gehouden in de kerk van Aldeneik en de kerk van Heppeneert. We hebben tijd genomen om hier telkens naar een boeiend verhaal te luisteren en om een kaarsje op te steken. Met drie verschillende workshops heben wij de namiddag in Elen verder gezet. Als afsluiting maakten wij het heel stil; zo’n 100 ouders en jongeren samen. Tijdens een kort maar intensieve bezinning konden wij ervaren wat het betekent om samen met de jongeren te geloven.

De vormselcatechisten