Deel 32 Harlindis en Relindis: ​Hubertus van Luik, beschermheilige tegen hondenbeten

Hubertus werd omstreeks 655 geboren als zoon van hertog Bertrand van Aquitanië. Hij diende als paltsgraaf aan het hof van koning Theodorik III (654-691) van Neustrië. Hij was een verwoed jager. Daarom wordt hij vereerd als patroon van de jagers. Vaak draagt hij wanneer hij wordt hij voorgesteld hoge laarzen en een hoed. Dikwijls staat naast hem een hert met een schitterend kruis in het gewei. Door de confrontatie met dit dier op Goede Vrijdag van het jaar 678 veranderde Hubertus zijn levenswandel.

Zijn levensverhaal is doorspekt met legenden en weinig is met historische zekerheid over hem geweten. Hij ging naar het hof van Theodorik III van Neustrië en Bourgondië in Parijs en leidde er een losbandig leven. Net als veel andere edelen ging hij vanwege hofmeier Ebroïn, naar het Austrasische hof in Metz. Daar bezorgde Pepijn II van Herstal hem een hoge functie. Na de dood van zijn vrouw Floribanne, dochter van de graaf van Leuven, bij de geboorte van hun zoon Floribertus, trok hij zich terug in de Ardennen, waar hij zich aan het jagen overgaf. Zijn leven nam volgens een legende uit de vijftiende eeuw een drastische wending toen hij op Goede Vrijdag van het jaar 683 ging jagen, hoewel dat inging tegen de kerkelijk voorschriften. Hubertus bespeurde plots een groot hert, en joeg erachteraan met zijn honden. Toen hij het hert bijna te pakken had, keerde het dier zich naar hem toe. Op dat moment verscheen er een lichtend kruis tussen het gewei. Een stem beval hem naar Lambertus van Maastricht te gaan.
 
En Hubertus ging in de leer bij de heilige Lambertus. Zijn broer, Odo de Grote, werd Floribertus' voogd. Hubertus was op pelgrimage naar Rome om paus Sergius I (687-701) te ontmoeten toen Lambertus werd vermoord. Hubertus volgde hem op, hoewel hij aarzelde. Maar een engel bezorgde hem een stola en nam de aarzeling weg. Rond 718 verplaatste hij omwille van de onveiligheid in Maastricht de bisschoppelijke zetel naar Luik. Het gebeente van de heilige Lambertus nam hij mee naar Luik. Boven het graf van Lambertus werd de Sint-Lambertuskathedraal gebouwd, die in 1794 werd verwoest.
 
Hubertus ondernam talrijke missietochten in Brabant, de Ardennen en de Kempen. Volgens een legende ontving hij in Rome van de heilige Petrus een sleutel waarmee hij hondsdolheid kon genezen. Hij verrichtte dan ook een groot aantal genezingen. In 727 overleed hij in Tervuren. Amper zestien jaar na zijn dood werd hij heilig verklaard.
 
De heilige Hubertus werd in onze streken de belangrijkste beschermheilige tegen hondenbeten en geneesheilige van hondsdolheid. Om zich van zijn bescherming te verzekeren werden broodjes gewijd op 3 november, Hubertus’ feestdag. Sint-Hubertusbroodjes boden ook bescherming tegen andere ziekten.
 
De verering van Hubertus als beschermheilige richtte zich ook naar krankzinnigheid of een plotse dood. Verder werd hij aangeroepen tegen tandpijn. Vrouwen zochten zijn hulp ter verlichting van hun barensweeën.
 
Na de dood van Hubertus in 727 volgde zijn zoon Floribertus hem op. Op 30 september 825  werd zijn stoffelijk overschot naar de abdij van Andage overgebracht. Hierdoor werd Andage al spoedig een bedevaartsoord en de plaatsnaam veranderde na enige tijd in Saint-Hubert. De basiliek die bij de abdij werd opgericht, werd naar Hubertus van Luik vernoemd: de basiliek van Sint-Hubertus. Zijn kist verdween tijdens de Reformatie en daarmee ook zijn relieken.