Interview met 'Kelly van de dekenij'.

Je werkt al een heel aantal jaren op het secretariaat van ons dekenaat. Je bent de vriendelijke stem aan de telefoon, het  opgewekte gezicht van de dekenij. Kon het secretariaat tijdens de lockdown gewoon open blijven?

We konden het secretariaat gewoon openhouden, maar de taken vielen week na week uit: de doopsels, de misvieringen, de huwelijken, ... Zo ontstond er plots heel veel tijd voor andere dingen. 

Omdat het aangeraden werd om zoveel mogelijk van thuis uit te werken, heb ik dus veel typewerk, dat al langer op zich liet wachten, thuis  gedaan. Samen met mijn gezin heb ik van thuis uit ook zo'n 1500 kaartjes en takjes voor Palmzondag voorbereid. Jammer genoeg konden die uiteindelijk niet meer in kerken belanden en uitgedeeld worden.

Als de kerken werden gesloten en de vieringen werden afgelast. Waaruit bestond dan  het werk op het secretariaat hoofdzakelijk?

Eerst en vooral moest het parochieblad toch week na week blijven opgesteld worden. De teksten, informatie, foto's en afbeeldingen moesten samengebracht worden en dan doorgestuurd worden naar Halewijn. Uiteindelijk  besliste de uitgeverij om de lokale pagina's terug te brengen van 4 naar 2 bladzijden. Vele edities van Kerk en Leven hadden problemen om de lokale pagina's te blijven vullen omdat er zovele activiteiten werden afgelast. We hebben toen een oproep gedaan aan iedereen om zelf iets te schrijven over hoe men de coronatijd beleeft. Daarnaast probeerde ik ook te blijven klaarstaan voor de mensen en hun vragen.

Kwamen er veel vragen?

Ja, vooral van mensen die al een aanvraag hadden gedaan om hun kindje  te laten dopen en ook van enkele geplande huwelijken. Het snel eens even binnen springen van mensen kwam er de hele periode niet van. Dat wil dus zeggen dat de mensen de maatregels heel goed hebben opgevolgd.

Je bent moeder van twee opgroeiende kinderen. Hoe hebben zij deze periode ervaren?

Ja, wij hebben twee kinderen: een zoon van bijna 12 en een dochtertje van 6. De eerste weken thuis gingen heel goed. Er kwam rust. De kinderen moesten niet naar school of dansles. Het van hier naar daar hollen was even gedaan. Mijn man was ook thuis. En de eerste weken hebben wij als gezin ervaren als een tijd om heel veel leuke dingen met elkaar te doen. Toen kwam voor de oudste een pakketje van school. Omdat Vinn bijzondere zorgen nodig heeft was dit wel aanpassen maar we hebben er snel onze draai in gevonden. Onze dochter, Synn, is een meid met een enorme fantasie en kan heel  goed spelen en zich bezig houden. Na zes weken kwam ze op een dag vragen waarom haar knuffels niet konden spreken. Naar mijn vraag waarom dan, antwoordde ze: "omdat ik me alleen voel". Dan maar alles uit de kast gehaald en haar verteld dat het coronavirus ons in een heel andere wereld brengt en dat naar de speeltuin of bij een vriendje/vriendinnetje spelen nu even helemaal niet mag en een knuffel van Oma en Opa evenmin. Het was echt niet makkelijk. Gelukkig zat het weer mee en hebben ze veel buiten kunnen spelen. Haar Juf en klasvriendjes terug zien heeft de lange weken snel doen vergeten. Hopelijk krijgen ze nog een leuk afscheid want na de vakantie gaat Vinn naar het eerste middelbaar en Synn naar het eerste leerjaar.

Moest er nog zo'n lockdown komen wat zou je je den wensen voor de toekomst?

Een echte wens heb ik niet. Misschien wel dat het de mensen weer even goed zou vergaan als voordien en dat er veel minder mensen erg ziek worden en  overlijden.

​Zuster Isabelle