Overweging bij de elfde zondag door het jaar

Onze huidige cultuur leent zich niet tot wachten en voorbereiden. Ze is gericht op de snelle bevrediging van behoeften. Heb je ergens je zinnen op gezet? Meteen kopen, ook al heb je er het geld niet voor. Dat kun je toch lenen! De mogelijkheid van snelle aankopen heeft naast voor- ook nadelen. Naarmate de afstand tussen het verlangen en de vervulling kleiner wordt, neemt ook de graad van voldoening af.  Je beschikt in een mum van tijd over het begeerde artikel, maar wat beleef je er nu aan? Je hebt er maar kort naar uitgekeken. Je vreugde zal kortstondig zijn. Er is geen geduld, geen verwachting in geïnvesteerd. Zal je er ooit een band mee krijgen?​

Verstuur je een mail en antwoordt de geadresseerde niet ogenblikkelijk, dan raak je ontstemd. Wil je telefonisch contact, dan irriteert het wanneer je steeds wordt doorverwezen en na een soort keuzemenu ten langen leste terecht komt bij iemand die wil weten wat je te vragen of te vertellen hebt. Geduldig wachten is er niet bij.

Autorijden staat symbool voor een gevoel van vrijheid. Daarom voel je frustratie wanneer je lang voor de stoplichten moet wachten. Bovendien geeft een andere automobilist je geen ruimte tijdens het invoegen en kom je ook nog in de file te staan. En om het allemaal nog wat erger te maken, is de auto achter je aan het bumperkleven. Geef toe, je zou voor minder je geduld verliezen.

We zien vaak niet meer voor ogen dat er een tijd is van zaaien, groeien, bloeien en oogsten. Dat ritme zou ons helpen om gezond te blijven en gezond te leven. Alles op zijn tijd. Het zou ook ons samen leven positief en creatief beïnvloeden. Kunnen wachten getuigt van respect voor een ander en het andere en die Ander met een hoofdletter. Kunnen wachten kan ons wat rustiger maken en schept een sfeer van komt tijd, komt raad.

Een kind moet kind kunnen en mogen zijn en niet belast worden met grote mensenvraagstukken. Het is een kind eigen om alles te willen hebben, maar voor de ontwikkeling heeft het een leefruimte en een ritme nodig waar wachten een kernactiviteit is. Op tijd slapen, eten, enz. In die activiteit groeit het uit tot tiener en adolescent die veel verwachtingen (daar zit het woord wachten in opgesloten) heeft van  het leven, van zichzelf en van anderen. Volwassen mensen zullen het beste van hun krachten geven, als zij het ritme van de tijd weten te accepteren en te respecteren. Men kan niet  openstaan voor anderen en ontspannen ingaan op wat gedaan moet worden als alle tijd opgeslorpt wordt door actie en nog eens actie, door werken en geld verdienen. Ouder geworden mensen worden gedwongen om het ritme van de tijd ernstig te nemen. Hun lichaam dwingt hen daartoe. Een welkom hulpmiddel om de waarde van  het leven op het spoor te komen, want zij kunnen oogsten wat zij in het leven hebben gezaaid. Alle moois en waardevols begint klein, verborgen als een zaadje in de grond, maar kan uitgroeien tot een enorm grote, krachtige boom.

Je kunt zo met elkaar omgaan, en ook met de natuur en met de dingen, dat  je innerlijk onbewogen blijft. Je praat wel met mensen, maar niemand raakt je echt. Je houdt afstand. Nergens heb je een diepe band mee en dat geeft je de ruimte om ongeremd je doelen te verwezenlijken. Emotioneel, sociaal, gewoon menselijk kom je er misschien maar bekaaid af. Je blijft immers eenzaam. Afstand kan nodig zijn, maar veel dringender is nabijheid, aanraking en ontmoeting. Als je je niet diepgaand inlaat met die andere mens, met de natuur, met de dingen om je heen, verkommer je. Nu ben je als mens perfect toegerust om zeer dicht bij die ander en bij dat andere te komen. Ieder mens is namelijk in staat om teder te zijn. Ieder mens kan andere mensen en ook de natuur hullen in warme genegenheid, in koesterende aandacht. Je ontroerd verliezen in de blik van een ander. Je verheugen in de aanhankelijkheid van een dier. Je verwonderd buigen over een steen, een stuk  hout, een sieraad. Een voorwaarde voor tederheid is, dat iedereen en alles volop kansen bij je krijgt. Een kind moet volop kind bij je kunnen zijn, een boom volop boom, een hond volop hond. Alles en iedereen heeft zijn eigen waarde, zijn eigen kwetsbaarheid, zijn eigen tempo van groei en bloei.

Jezus zegt ons vandaag: nadat je gezaaid hebt, kun je alleen maar wachten. Natuurlijk moet je water geven en wieden, maar verder kun je niet beïnvloeden hoe het gewas opkomt. Zo is het ook met Gods Koninkrijk. God zaait zijn liefde onder de mensen en wacht hoe wij die liefde vormgeven en laten groeien.

Roger Janssen, kruisheer
pastoor-moderator pastorale eenheid Harlindis en Relindis - Maaseik