Een mooie boodschap van onze Bisschop Patrick op deze dinsdag avond na het feest van Christus Koning. Vanuit het lied volk van God mochten we zo als gelovige mensen op weg gezet worden door onze bisschop, om dan al rechtstaand ‘samen’ te zingen met de woorden, mens voor de mensen zijn, herder als God. Ja herders we komen ze binnenkort tegen in het kerstverhaal, maar als toekomstige adventsmensen ook hier en nu in de getuigenissen die we mochten beluisteren. Als spelend op de fundering van de toekomstige Kerk, met zijn ouders als wegwijzers, leerde Jos Delbroek wat verbondenheid was aan de hand van Jezus verhaal met de ranken, je hoort erbij, heel de parochie samen in het vieren en bidden van de sacramenten maar ook in het ‘samen’ boekweitekoek maken en eten op de parochiefeesten. Het is ontdekken dat je leert luisteren en beluisterd worden, delen en ontvangen, woorden ontdekken en werkwoorden waarmaken niet in je eentje maar in je verbondenheid met Jezus meebouwen aan een groot verhaal, het verhaal dat vertelt wordt aan de waterput, waar het leven gedeeld wordt met een lach en een traan, maar waar je anders van naar huis gaat, fris water hebt, een nieuw verhaal sterker dan met in een TV-avond kan geven. Omdat we verbonden zijn met Jezus, Hij is de wijnstok, wij de ranken en God, de wijngaardenier die droomt dat we goede vruchten dragen. Ben jij gelovig? Zo op de man af durven jongeren de vraag stellen aan Sandra Haveneers, hun godsdienstleerkracht maar ook dochter, zus, echtgenoot, mama, catechist, … je bent er als jonge mens niet altijd mee bezig en het is al een hele uitdaging de vraag te durven stellen. Niet altijd bewust, maar soms maak je dingen mee die je triggeren waardoor je bewuster in het leven gaat staan, het overlijden van haar broer, later de ziekte van haar zoontje, het doet je op de vraag komen: ‘wie is God?’ Sommige zullen Hem de rug toekeren, Sandra mocht Gods liefde ontdekken. Doorheen vele kleine en grote dingen. De mooie dingen van elke dag, de duizenden handen die meewerkten aan haar zoontje Daan zijn benefiet, maar ook in het verdriet van haar vader omdat ‘waarom’ geen antwoord krijgt. Liefde is niet voldoende als antwoord, maar de kracht vanuit … zegt veel meer. Pijn en lijden zal er altijd blijven, maar de kracht mogen ook wij blijven ontvangen. Jezus is het lijden niet komen wegnemen uit de wereld, hij is het komen invullen met Zijn Goddelijke aanwezigheid, liefde. Hier had zuster Rebekka moeten staan, begon zuster José van Klaarland, dat volgens sommigen onder de kerktoren van Bree ligt. Maar door zuster Rebekka zijn we met Rome verbonden. Wat is jouw zending als Christen? Hij zond je naar Klaarland. Als jong meisje opgegroeid in een gelovig, maar ook gemengd gezin. Katholiek en protestants, aan de taal te horen van onze noorderburen afkomstig. Maar in een zending zijn er geen grenzen. In haar jeugd klonk vooral: Geloven is meewerken aan het conciliair proces: gerechtigheid, vrede en heelheid van de schepping, met andere woorden IETS DOEN. Veel goede werken doen om God tevreden te stellen. Benedictus, de vader van de monniken, neemt ons in zijn regel mee om nederig te worden. Geen gemakkelijke opdracht. Maar mogelijk, ook nu, als we de Heilige Geest ook toelaten in ons leven, in ons gebed. Door de Heilige Geest kunnen we de gewoonte krijgen om het goede te doen in het dagdagelijkse. Of zoals te lezen stond op een herdenkingsprentje: ‘onvoorwaardelijk zorgen niet omdat het moet, maar omdat je zo bent’. Het is de beweging leren maken, met de hulp van Gods genade, om van het moeten het mogen te kunnen maken, om niet vanuit angst om God te leven maar vanuit de liefde van God te leren leven. Die liefde geeft een verbondenheid, en doorleefd geloof, een diepgang. Dit moet ik als zuster doen met mijn medezusters, die ook mijn collega’s in het werk zijn, die ook mijn huisgenoten zijn, die ook mijn tafelgenoten zijn, maar die vooral ook mijn biddende medemensen zijn, zeven keer per dag, dat maakt ons allen tot een concentratie van verbondenheid en broederlijkheid. Zonder dagelijks gebed is het samen leven veel moeilijker. De Heilige Trudo die we vandaag vieren schonk ons een mooi openingsgebed in de viering, hij heeft alles achtergelaten om op zijn roeping in te gaan. Dat ook wij mogen leven overeenkomstig onze roeping, U zoekend in gebed en elkander dienend in liefde. Eerst het bidden dan het dienen, en Benedictus nodigt ons uit om Gods genade te vragen. Van broederlijkheid gesproken, Ghazar en Serj, kwamen ons vertellen over de geschiedenis van hun moeder, Victoria Sokjian. Zij waren woordvoerder van hun moeder, gevlucht uit Aleppo (Syrië). Ze vertelde:‘We hadden het goed, ons leven in Aleppo, veel winkels een welvarende stad, modern, waar we als christenen en moslims langs elkaar leerde en werkte. Als Christenen kwamen we samen om te bidden, om samen koffie te drinken, eten stond overal klaar waar je ook kwam, je was welkom en verwacht. Met Kerstmis werd heel de kerk maar ook heel de straat versierd, de moslims vierde met ons mee, de tafel werd gedeeld. Tot de oorlog komt. Raketten vliegen over je hoofd, je moet binnen blijven van nog maar enkele dagen naar school mogen tot altijd thuis te moeten zijn, in de rij gaan staan voor water met het gevaar van de raketten, dat leven is niet vol te houden, we moesten vluchten. Naar Libanon, maar daar vonden ze Syriërs niet leuk! In een kleine kamer, met grootmoeder papa en mama. Veel te duur en ongezond. En ook het werk van papa was veel te zwaar en te ongezond. We vertrokken naar België. In Maaseik krijgen we de kans om naast de kerk te wonen, dat geeft rust. Andere Syriërs vragen ons hier: “Waarom word je geen moslim?” Maar we leerden dat God is onze Vader, we moeten elkaar helpen, we mogen God niet vergeten en vergeet ons niet. We moeten God een plaats geven in ons leven.’ Met deze vier lichtpuntjes, inkijkjes in het leven van deze mensen, kunnen we wel vier kaarsen aansteken op weg naar Kerstmis, met de goede raad van de vijf getuigen, mogen ook wij samen als biddende mensen op weg gaan. Het gaf onze deken Jaak rust, en vreugde. Zo kon hij zich het dan ook voorstellen met als wegwijzers zijn ouders. ‘Zij hebben elkaar gekozen,’ zo vertelde hij, maar hij kon zijn ouders niet kiezen. Maar had pa lief kunnen kiezen hoe zijn zoon eruit zag, dan… ;). Maar zowel pa als zoon hebben ervoor gekozen om als christen op weg te gaan, het op weg gaan zoals de Emmaüsgangers, Jezus gaat met ons mee, Hij is aanwezig, Hij luistert, als een broeder, met geduld, om als het verhaal verteld is, de weg gegaan is, om dan Kerk te worden. God, die in ons mensen zijn, ons hart doet branden van Zijn liefde. En … wat doe je dan als broeders, zusters, … op weg gaan, ontdekken broer, zus, is een geloofsbelijdenis in God. En wij goede vrienden wat kiezen wij? Een avondje TV, waar je morgen niet meer van weet of het ‘samen’ op weg gaan? Ik weet wel wat te kiezen. Laten we ‘samen’ op weg gaan naar Kerstmis wanneer hij geboren wordt, die ons tot broeders en zusters maakt … in ons dekenaat, in ons bisdom, in de Kerk, met de hulp van Gods genade. Pastoor Luc Vanherck Foto’s © Bart Pluymers
0 评论
写评论。 |
NieuwsLangs deze weg willen we u informeren over wat er leeft in onze parochies. (Her-)Abonneren
Dossiers
All
Archieven
February 2024
|