TUSSEN GOEDE VRIJDAG EN PASEN

Een dag om stil te staan tussen lijden en hoop

​In de nog frisse morgen van 20 april jl. verzamelde een aantal wandelaars uit diverse parochies in de Kerkeweg in Waterschei. En dit op een verschillend uur naargelang de gekozen route voor een pelgrimswandeling op Stille Zaterdag. Ik had het geluk erbij te mogen zijn.

Vanuit het evangelieverhaal van Goede Vrijdag, het verhaal van de vrouwen die onder Jezus' Kruis stonden, die toekeken waar zijn dode lichaam werd neergelegd en een steen zagen rollen voor zijn graf, gingen we op weg.

Bij de eerste halte werden we uitgenodigd na te denken over de "steen voor het graf". Welk lijden en welke pijn rust misschien nog onder mijn steen? Welke ervaringen zijn al voldoende geheeld zodat de steen stilaan kan worden weggerold? Als symbool raapten wij onderweg een steen op, eentje die het best bij ons paste. En stenen lagen er genoeg in het wandelgebied Thorpark.

Bij de tweede halte stonden we stil bij wat Stille Zaterdag ook is, "afdalen tot in het diepste diep". Het vervolg van de tocht leidde ons naar een pittige klim op de terril en een afdaling naar de diepte. Dit als symbool van onze eigen pijn van de pijn van mensen die we met ons meedragen, hierbij voor ogen houdend dat Jezus precies daar naast ons komt zitten en ons de hand reikt.

Bij de derde halte mochten we "leren loslaten".
Stille Zaterdag was een sabbat, de joodse rustdag. Deze betekenis is in onze moderne en jachtige tijd wat verloren gegaan. Drukte! Vergeten te stoppen met werken en halt te houden. We worden uitgenodigd tijd te maken voor God, zodat Hij in ons zijn werk kan doen. Zo is het ook voor ons lijden en onze pijn. Ook deze mogen wij in Gods handen leggen.

Twee uur stappen, zo kwamen we terug aan in de kerk van Waterschei waar er nog een afsluitend moment was voor alle verzamelde deelnemers. Wij mochten onze steen bij Jezus' kruis uit handen geven, ook onze zorgen en daaruit nieuwe kracht en hoop putten. Zou dit ook niet gebeuren op Paasmorgen ... de steen voor Jezus' graf weggerold ... Goede Vrijdag geen eindpunt meer ... 

De "zogezegd verloren dag na Goede Vrijdag" kreeg nu plots betekenis en kon het echt Pasen worden. We mochten er al een glimp van opvangen door het bewonderen van een prachtig glasraam achteraan in de kerk. Zeker het bezoeken waard.

Met dank aan de mensen van de werkgroep Pelgrimspastoraal van ons bisdom, Luc, Gerda, Jos, en anderen.
En dit was zeker een uitnodiging tot "meer".
Priester Luc Herbots nodigde ons op het einde van de viering uit tot 'meer' met de woorden "onze wegen zich ergens nog eens kruisen".

Miet Joriskes